Sonda söylemem gerekeni en başta söylüyorum, lütfen kimseye ikinci şans vermeyin.
Genellikle çok sevdiğimiz, çok emek harcadığımız ya da çok eğlendiğimiz kişileri hayatımızdan çıkarmakta zorlanırız. Bize iyi gelmediğini gördüğümüz halde çıkarmaya kıyamayız. Hep içimizde bir umut karşımızdaki kişinin değişmesini, hatasını anlamasını bekler dururuz. Ben, bize iyi gelmeyen ya da bize uymayan bir kişinin değiştiğini hiç görmedim, değişmeye çalışan kişinin bile değiştiğini hiç görmedim. Değişmek isteyen kişiler, bazen birazcık yol alabiliyor ama hayır, tamamen değişim maalesef kimsede görmedim. Eskiyi yıkıp yeniyi inşa etmek o kadar zor bir şey ki, bunun için kişinin hem psikolojik açıdan hem fizyolojik açıdan hazır olması lazım. Hatasının ne olduğunu, neden bu durumların yaşandığını bilen kişi bunun altında hangi duygusunun barındığını fark etmeli ki dönüşüm başlasın. Yoksa insanoğlu alışkanlıklardan oluşan bir yaratık olduğu için, bunu değiştirmesi oldukça zordur. Bu yüzdendir ki çoğu insan spora başlar bırakır, diyete başlar sürdüremez. Yine bundandır ki insanlar yeni hobiler edinmekte veya yeni alışkanlıklar kazanmakta zorlanır. İnsanoğlu konfor alanını sever, rutinini sever. İlkel beyniyle hareket eden bizler, bu düzen bozulmasın diye kendimizi haklı çıkartacak türlü bahaneler üretiriz.
Konfor alanını bozmak mı mantıklı yoksa orada kalmak mı bilemiyorum, emin olamadım. Sonuçta yıllarca emek verilmiş ve bir düzen kurulmuş... Bilemiyorum... İşte bu yüzden bir insana ikinci şans vermek isterseniz lütfen çok iyi düşünün ve karşınızdaki kişiyi çok iyi gözlemleyin. Hatasını anlamış mı, pişman mı, durun ve anlamaya çalışın.
İkinci şansı vermeyi nasılda çok ister insan, hatta şansı isteyende ister, lakin bu şansın kıymetini bilen birini ben hiç görmedim. Bence, birincisinde sizi kırmayı kendisine hak gören kişi ikincisinde neden çekinsin ki… Sizce, kıymetinizi bilecek insan ikinci bir şansa ihtiyaç duyar mı?
