Hayat bazen bizi dibe çeker bazen de zirveye çıkarır. Neşeyle kahkaha attığımız günlerin yanında, içimizi hüzne boğan anlar da olur. İşte tam da bu noktada, Anadolu irfanı bize bir öğüt verir: “Gamına gamlanıp olma mahzun, demine demlenip olma mağrur.” Yani, ne üzüntüyle kendini harap et ne de mutlulukla kibirlen. Çünkü hiçbir şey kalıcı değildir. Hayatta yaşadığımız en büyük acılar bile zamanla etkisini kaybeder. Bugün içimizi yakan bir mesele, belki birkaç yıl sonra hatırladığımızda sadece bir anı olarak kalacaktır. Bu yüzden, üzüntüyle kendimizi yıpratmanın bir anlamı yok. Gam çekmek, kendimizi kaybetmek yerine, yaşadıklarımızdan ders çıkararak yolumuza devam etmeliyiz. Aynı şekilde, mutluluğun da sonsuza kadar süreceğini düşünmek hatadır. Hayatta güzel günler kadar zor zamanlar da olacaktır. Bir başarı elde ettiğimizde, bir mutluluk yaşadığımızda bunu abartıp kendimizi kaybetmemek gerekir. Çünkü en büyük zaferler bile geçicidir, en parlak günler bile bir gün sona erer.
İnsanın hayatta en çok ihtiyaç duyduğu şey dengedir. Ne çok üzülmeli ne de fazla sevinmeliyiz. Çünkü uçlarda yaşamak, bizi yorar ve gerçeklerden uzaklaştırır. Bir kayıp yaşadığımızda “Her şey bitti” dememeli, bir başarı elde ettiğimizde de “Artık hep böyle olacak” yanılgısına kapılmamalıyız. Her şey değişir, her şey geçer. Önemli olan, bu değişimler karşısında nasıl bir duruş sergilediğimizdir. Eğer üzüntüyle kendimizi kaybetmez, mutlulukla gurura kapılmazsak, hayatın akışında daha sağlam durabiliriz.
Yaşadığımız her şeyin bir anlamı var. Kötü günler sabrı öğretirken, iyi günler bize şükrü hatırlatır. Önemli olan, her anın farkında olmak ve aşırılıklardan kaçınmaktır. Ne kadar zorlanırsak zorlanalım, her şeyin geçici olduğunu bilmek, bize güç verir. Ve ne kadar büyük başarılara ulaşırsak ulaşalım, her şeyin bir gün değişebileceğini bilmek, bizi alçakgönüllü yapar. O yüzden, ne kederle yıkılmalı ne de mutlulukla sarhoş olmalıyız.
