Ben görmedim soykırımı, aklımda yaşıyorum.
Bilmedim Zalim nasıl, anca hissediyorum.
Ata vatanımı görmedim, kokusunu biliyorum.
Ecdadın, Ana kucağını duydum, ürperdim, üşüyorum.
Ben görmedim kurumuş gözleri, ağlıyorum.
Denizde mezarlık olmaz dedim, Karadeniz mezarlık olmuş.
Kargalar Erkek sakalları ve Kadın saçları ile yuva kurmuşlar.
Ben görmedim hastaları, aç kalanları. Hepsi Denize atılmış.
Görmedim, görsem dayanamazdım.
Bir Rus komutan bile dayanamamış, yapılan zalimliğe.
Bir yaşlı, “Benim gördüğümü düşmanım dahi görmesin” demiş.
Anne vermemiş kucağında ölen yavrusunu. Denize atarlar diye.
Kardeşi, kardeşten koparmışlar, Ay ışığında hatırla beni demiş.
Varlığımızı istemediler bizim.
Soykırım yaptılar, Çerkes diye yok ettiler.
Bedenimize, zihnimize zarar verdiler.
Yaşamımız için gereken her imkânı kestiler.
Evlatlarımız doğmasın istediler.
Yavrularımızı elimizden aldılar.
“Dünya da En büyük Soykırım”, hafızamda böyle kaldı.
Silemiyorum, Silinmeyecek.
Sussan da ,Örtemeyeceksin, Soykırım utancını.
Unutmadım, Unutamam, Unutturamam.
Çırpındıkça uçabilse insan çok çırpındık.
Özlediğine seslendiğinde geri dönseydi giden. Çok seslendik.
KARAHİNDİBA anlat; ÇERKES SOYKIRIMINI, SÜRGÜNÜNÜ.
ALLAH ŞAHİT.
