Kahramanmaraş depreminin ardından tam 16 gün geçti. Hâlâ artçı depremler devam ediyor derken, geçtiğimiz gün meydana gelen Hatay depremi ile sarsıldık. Yıkılmayan binalar da yıkıldı… Yine can kaybı.. Ve yine Kayseri olarak biz de hissettik..
Biz burada böyle hissedip sokaklara dökülürken, insanlar orada daha şiddetlisini yaşıyor. Çoğu insanın psikolojisi bozuldu, oturduğum yerden hâlâ sallanırken her defasında ‘Allah'ım beterinden korusun, kimseyi çaresiz bırakmasın, daha fazla can kaybı olmasın’ diye dualar ederken, bazı gereksiz insanlara parantez açmak istiyorum. Sosyal medyada, ‘Normalleşmeye devam etmeliyiz’ diye diye insanlığımızdan utanır olduk. Nasıl normalleşmek bu ya? Bu kadar can kaybından sonra neyin normalleşmesi?
Normalleşmekten kasıt ne, içtiğiniz kahvenin “storysi” mi?, Yakınınızın doğum günü fotoğrafları mı, bu normalleşmek mi? Tabi ki herkes gibi ben de işime gidiyor, yemeğimi yiyorum, hayata küsmüyoruz, şükrediyoruz, dualar ediyoruz ama işin keyfinde değiliz.
Siyasetinden tutun yapılan iyilikleri göze sokulana kadar yayınlanmasını, kendini çekip sanki Adriana Lima’ymış gibi paylaşanları, hepsini gördük bu on beş günde. Neyin egosu bu ya da neyin vicdansızlığı? Bunları yapanların psikolojileri bozuldu, belki de duygularını bu şekilde bastırıyor bunu paylaşarak yapıyor gibi iyileştirmeler yapmayacağım.
O kadar can gitmiş, hâlâ mal, mülk, para, işin gırgırı…
Bazı insanlar kapılarının önüne koyduğunu ya da cebine koyduğunu kalplerinden çıkarmadıkları sürece bu düzen hiç değişmeyecek...
Hiç mi ders olmaz bu yaşananlar, hiç mi içiniz acımaz, hiç mi empati yapılmaz?
Tolstoy ne güzel demiş; 'Bir insan acı duyabiliyorsa canlıdır. Bir insan başkasının acısını duyabiliyorsa insandır.”
Tam da öyle..
Vicdanlı, merhametli olmak, insan olmak, ne makama ne mevkiye ne de çok okumaya bakmıyormuş, bir kez daha maalesef ki görmüş olduk.
Yapmayın, iyiliğiniz de keyfiniz de size kalsın. Ne yapıyorsanız yapın, sessizce yapın. Kimse sizi merak etmiyor, Ülke cenaze evi olmuş, hayat öyle yaptığınız gibi devam etmiyor...
Durun artık...
