Yaşadığımız bu hayatı çok önemsiyoruz. Sürekli bir telaş ve hengame ile bir yerlere varmaya çalışıyoruz. Bir şeyler yapmak için…
İnsanın doğasında var bu. Yaşadığı süre boyunca bir şeyler yapmalı başarmalı…
Ancak çevrenizde yaşanan ölümler bir an olsun frenliyor sizi. Düşünmenizi sağlıyor bir nebze.
Acaba boşuna mı çalışıyoruz? Herkesin varacağı son durak belli. Gereksiz telaş, sinir, stres, çabalama, kırgınlıklar, dargınlıklar ne için? Hepimizin sonu aynı. Hiç ölmeyecekmiş gibi dünya işleri için kendimizi çok da harcamamak gerekiyor diye düşünmeden edemiyorum.
Dün sabah erken saatlerde aldım Süleyman Keskin ağabeyin ölüm haberini.
Birkaç haftadır tedavi görüyordu hastanede. Kovid-19’u atlatalı çok olmuştu. Zorlu bir dönüm geçirmişti kovid olduğu zaman. O zaman da çok korkmuştuk. Acaba atlatabilir mi diye. Yendi kovidi, şeker hastası olmasına, zorlu süreç geçirmesine rağmen atlattı.
Yine de sahalardan çekilmedi. Çok sevdiği gazeteciliğine devam etti. Gazetemizde köşe yazılarına devam ediyordu. Bizi sürekli ziyarete gelirdi. “Kitap çıkaracağım” derdi. O da kısmet olmadı.
2011 yılında giriş yaptığım basın camiasının, ilk yıllarından beri tanıdığım. İlk günden son güne kadar sürekli espri yapan, şen şakrak bir insandı Süleyman abi. Bir insan hiçbir gün bile morali bozuk olmaz mı? Bir gün olsun sinirli olmaz mı? Ben Süleyman abiyi çok ortamda gördüm ancak bir kere yüzü asık, üzgün, sinirli görmedim. Kendini neşeli olduğu gibi girdiği ortamı da neşelendiren bir isimdi.
Basın camiası olarak onun“soğuk esprilerine” çok alışmıştık. Ancak son esprisi hepimizi üzdü.
Süleyman abiyi kaybettik. Allah Gani Gani rahmet eylesin. Mekânı cennet olsun.
