Düşünün, yüzde 90’ı Müslüman olan bir ülkede yaşıyoruz. Herkes dinden, inançtan, kul hakkından bahsediyor. Camilerde, meydanlarda, televizyonlarda; dilimizden düşmüyor bu kavramlar. Ama ne hikmetse, yapılanlarla söylenenler birbirini tutmuyor. Güç savaşları adaletsizce ve merhametsizce uygulanıyor. Kul hakkına sorgusuz sualsiz giriliyor. Çocuklar tacize veya tecavüze uğruyor. Kadın-erkek ilişkileri aldatmalar ve yalanlar üzerine dönüyor. Ülkede kimse kimseye güvenmiyor. Herkes birbirine nitelikli dolandırıcı gözüyle bakıyor.
Bir esnafla konuşuyorum. Kâr yapmayı yüzde yüz kâr sağlamakla eş tutmuş. Aklım almıyor. Sokaklarda hayvanlar, kadınlar ve çocuklar öldürülüyor. Katiller iyi halden indirim alıyor. Adaletin terazisi şaşmış. Ülkede çalışanların yüzde 75’i asgari ücretle çalışıyor. 17 bin TL maaş alan biri minimum 10 bin TL kira ödüyor. Bir kilo domatesin fiyatı 100 TL’ye yaklaşmış. Emekliler geçinemiyor. Ama ülkemizde sürekli dindarlık ve Müslümanlık pompalaması yapılıyor. Gerçekler göz ardı ediliyor. Bu durumu vurgulayanlar ise 150 binden fazla maaş alıyor, çocukları yurtdışında okuyor. Bizim çocuklarımızın eğitim süreçleri ve bakanları ise sürekli değişiyor.
Bir gün bir arkadaşım, simülasyon teorilerinden bahsediyor. "Vay be," diyorum, "Simülasyona bak!" Cehennemin tam içinde yaşıyoruz. İnsan olan çatlar. Ama Allah’tan kimse insan değil…
