Türkiye’de gazeteci olmak, bitmeyen bir gündemin içinde her sabah ‘‘Bugün hangi meseleyi öne çıkarmalıyım?’‘ sorusuyla başlamak demek. Bazen insan yazıya nereden başlayacağını bile bilemiyor. Vicdanın bir köşeden fısıldar: ‘‘Doğruyu söyle, halk gerçeği bilsin.’‘ Ama karşısında ağır bir sorumluluk duvarı yükselir: Ya eksik söylersem? Ya kimse duymak istemezse?
Emeklilerden mi başlayayım? Ömrünü çalışarak geçirmiş, şimdi pazardaki fiyatlara bakıp iç geçiren insanlar... Bir kilo domates, birkaç lira eksik. Alacakları bir dilim peynir, çayın yanına ekmeğin hatırına. ‘‘Bizim de hakkımız değil mi?’‘ diye soruyorlar, ama sesleri duyuluyor mu?
Asgari ücret meselesine değinmeden olur mu? Açıklanan rakamların kâğıt üzerinde kalıp kalmayacağını bilemeden, ‘‘Bu para nasıl yetecek?’‘ diyen gençler, aileler. Karnını doyurmanın ötesinde bir hayal kurmak isteyen insanlar…
Narin cinayetinden söz etsek? Adaletin, kadınların omuzlarına yüklenen korkuyla test edildiği bu topraklarda, her kayıp, insanlığımızın bir parçasını daha alıp götürüyor. ‘‘Bir daha yaşanmasın’‘ dileği, ne yazık ki yalnızca satırlarda yankılanıyor.
Sonra İmralı meselesi, Kürt sorunu, toplumdaki derin fay hatları... Yıllardır çözülmeyen, sadece ertelenen yaralar. Bu konuda yazarken her kelime, bir bıçak sırtı. Ama yazmazsan vicdanına ne diyeceksin?
Ve elbette enflasyon. Marketteki her adımda artan rakamlar. İnsanlar artık alışveriş arabalarını değil, yalnızca ceplerindeki bozuk paraları dolduruyor. Ekonomiyi yönetenler ‘‘Rakamlar düzeliyor’‘ diyor, halk ise cebindeki eksilmeyi izliyor.
Gazeteci olmak burada, doğruyu yazmak ve sorumluluğunu taşımak bir yana, her gün ‘‘Acaba yanlış mıyım?’‘ diye sorgulamak demek. Köşeme oturup bir kelime yazmadan önce, sadece gündemi değil, kendi içimdeki sessizliği de dinlemek zorundayım. Bir yanım ‘‘Bu mesele daha acil’‘ derken, diğer yanım ‘‘Ama şu konu daha hayati’‘ diye itiraz ediyor.
Bugün köşemin sınırına yalnızca bu sorular sığdı. Cevaplar, belki yarın...
