Anda mıyım yoksa olmak istediğim yerde mi?
Bugün biraz alıntılar eşliğinde düşünelim istiyorum. Hayatı, hayatı yaşayış biçimini, önceliklerimizi ve tabii ki kendimizi...
En çok kendimizi düşünelim ama çünkü en çok ihmal ettiğimiz ve hayatın koşturmacası içinde en çok kaybettiğimiz kendimiziz. Ruhumuz, bedenimiz, algımız. Televizyon ve sosyal medya o kadar güzel algımızla oynuyor ki, neredeyse kuklaları olduk. O yüzden birazcık durup, bu yazı eşliğinde düşünelim lütfen.
Okuduğum en güzel giriş cümlesi Orhan Pamuk’a ait.
Yeni bir kitaba başlamanın heyecanıyla kitabını eline alıyorsun, sayfayı çeviriyorsun ve karşında o cümleler…
“Hayatımın en mutlu anıymış, bilmiyordum. Bilseydim, bu mutluluğu koruyabilir, her şey de bambaşka gelişebilir miydi? Evet, bunun hayatımın en mutlu anı olduğunu anlayabilseydim, asla kaçırmazdım o mutluluğu. Derin bir huzurla her yerimi saran o harika altın an belki birkaç saniye sürmüştü, ama mutluluk bana saatlerce, yıllarca gibi gelmişti.”
Özellikle de ‘Hayatımın en mutlu anıymış, bilmiyordum.’ ifadesi içinde bulunduğumuz anın tadını çıkartamadığımızı anlatan ne harika bir cümledir.
Sanrım sizlerde tıpkı diğer okuyucular gibi biraz geçmişte dolaşıp geldiniz. En güzel anılarınızı düşünüp belki de kendinize ‘bilseydim değiştirebilir miydim?’ diye sordunuz. Bu çok normal, çünkü insanoğlu kendisiyle hesaplaşmayı, geçmişiyle kavga etmeyi sever. Sever de bir türlü orta yolu bulamaz. Ya geçmişine takılı kalır ya da geleceğin düşlerinde dolaşır. Bu yüzden boş verin, hiç düşünmeyin. Yolların farklı olsa da sonların aynı olacağını artık hepimiz öğrendik.
Katılır mısınız bilmem ama benim için hayatın anlamı şu sözlerde saklı ‘’ Yaşam ne tuhaf... Kimi zaman hiç istemezsin sonu gelsin, kimi zaman gözlerini kapadığın an bitsin. Bir an bile çok değerlidir bazen, ama bazen o anı hatırlamak bile istemezsin.’’
Hayata umutla bakmayı, pozitif olmayı seçenler içinde konuyu Nazım Hikmet’in sözleriyle kapatalım mı? Ne demiş şair ‘En güzel günlerimiz, henüz yaşayamadıklarımız.’
